پنج‌شنبه‌های من

روشنفکر نباش، احمق باش، تلاش کن.

خیلی حرف داشتم که در مورد انتخابات بگویم اما دیدم هر چه را که می‌خواهم بنویسم، طی این روزها دیگران به زبان بهتر از من گفته‌اند. فكر نمي‌كنم بيش از اين نيازي به توضيح دادن باشد. برایم همین که بتوانم بین افراد خانواده و فامیل و همکارهایم، که اکثرن هم تحریمی‌اند، ده بیست نفر را وادار کنم به رأی دادن کافی است. انتخابم هنوز موسوی است. یکی به این دلیل که به نظرم معقول‌تر می‌آید. دوم اینکه برای پیشگیری از خطر انتخاب دوباره ا.ن، که بعضی‌ها الکی خوش‌بین‌اند که امکانش کم شده، باید رفت سراغ کسی که بدانیم رأی بیشتری می‌تواند جذب کند و تا الان موسوی موفق‌تر بوده. فرق زیادی هم بین موسوی و کروبی نمی‌بینم و مسأله این است که اینجا ایران است، صدای ما را از جمهوری اسلامی می‌شنوید. ایران عقب مانده، ایران تحریم شده، ایرانی که بعد صد سال باید برای تحصیل کرده‌هایش توضیح بدهی که حق رأی دادن یعنی چه، با انتخاب هیچ کس تبدیل نمی شود به ایران آباد و آزاد و مترقی. چندین نسل باید بیایند و بروند تا اینجا از سرزمینی برای عبرت گرفتن تبدیل بشود به جایی برای زندگی کردن. بنابراین برایم فرقی ندارد که کی بهتر شعار انتخاباتی می دهد. مهم این است که برنده انتخابات کسی نباشد که دارد این کشور را می‌برد به سمتی که هرچقدر هم که بخواهی سریع فرار کنی و هر کجا هم که بروی، تبعاتش را باید متحمل بشوی. حداقلش همان تحقیری که مردم یک کشور دیگر نثارت می‌کنند. می‌توانی بگویی که انقلاب اسلامی گناه نسل تو نبود، انتخاب احمدی‌نژاد چی؟ .

2 comments

2 Comments:

Unknown said...

موافقم، درصورت رای ندادن حتی ممکنه که وضع از این هم بدتر بشه... به نظرم الان اصلا موقع مناسبی واسه ژست گرفتن نیست

June 1, 2009 at 2:25 AM

parissa said...

این ژست گرفتن رو خوب اومدی.

June 1, 2009 at 7:58 AM