پنج‌شنبه‌های من

سه دانگ

کرد است. هفت هشت ماهی از من کوچکتر. کافی است دو تا برخورد باهاش داشته باشم تا دستم بیاید اوقاتش توی این شهر بندری چطور می‌گذرد، زندگی مجردی با چند تا دوست هم سن و سال و گپ و گفت اغلب به شوخی‌شان در مورد همه چیز، کار زیاد، دختر بازی، فیلم و بعضی وقتها سفر.
از اینکه توی رشته خودش آدم کاربلدی است خوشم می‌آید. کمکم می کند اطلاعاتش. و از موهای خرمایی رنگ مجعدش. فقط بعضی وقتها گیج می‌زند. حالا هم که ساعت ده شب نشسته‌ایم توی ماشین و از سایتشان می‌رویم مهمانسرای اسکله، سرگرم موبایل و اس‌ام‌اس بازی است. من هم از پنجره به تاریکی نگاه می‌کنم. خسته‌ام. هیچ کدام حضور کامل نداریم. ماشین نگه می‌دارد. بدون حرف می‌رویم به سمت رستوران و من سر راه می روم که آبی به دست و صورتم بزنم. توی آینه دستشوئی شبیه دختر مدرسه‌ای شلخته‌ای هستم که موهایش از زیر مقنعه نا‌مرتب زده بیرون. دختر بچه‌ای که زیر چشمهایش چروک خورده و موهای سفید دارد. می‌آیم می‌نشینم سر میزی که نشسته و به اینکه چه غذایی بخورم فکر می‌کنم. موبایلش زنگ می‌زند و با خوشحالی گوشی را برمی‌دارد.

0 comments

اصل چهارم

هیچ روایتی را کاملا باور نکن. حتی روایتی که خودت از یک ماجرا می کنی.

1 comments

باختن،... بازیدن،... بازی دن،... بازی کردن.

1 comments

برخی از حقوق متن‌های نوشته‌شده در این وبلاگ برای نویسنده محفوظ‌ند.
قالب این وبلاگ نیز توسط سایکو تهیه شده و حقوق مربوط به آن هم محفوظ است.