پنج‌شنبه‌های من

یک قطعه نو براي رويا و عروسي و مرگ

از خانه كه بيرون زدم
چندان مزارع تيره، چندان كه من
و راه رفتنم از كوچه ها چندان كه ديوانه ها به من سلام
برگشتنم به خانه چنانكه با هيچ كس خبر نتوانست
و كودكانم در حال بازي انگار باد رختهاي روي بند رخت را به درختان ايثار
و زنم انگار بادبادك خوشبويي كه نخش را يك ماهي در دريا در دست

دنيا را اي كاغذ عزيز من، به تو مي‌بخشم
و پشت پنجره روي گليم سبز مي‌افتم
چشمهايم را ميبندم تا موريانه ها بِگُوارُندُم
و عهد كرده ام با خود كه عهد خود را هر روز بشكنم.

منبع :
ده قطعه از بازشكستن در سي قطعه نو براي رويا و عروسي و مرگ
از مجموعه از پس باده پيمايي با اژدها در تموز
از رضا براهنی

پ.ن: توضيح اينكه متن بالا يكي از اين ده قطعه است كه من خيلي دوستش دارم.

0 comments

ليوانها

ليوانها را جمع مي‌كنم، ليوانهاي نيم خورده چاي، قهوه، آب، عرق. با آن هيكل گنده اش همين طور پشت سرم مي‌آيد و غر مي‌زند و من يكي يكي پيداشان مي‌كنم .
از روي ميز، از كنار تشك رنگ و رو رفته اي كه هميشه يك گوشه پهن است واز كنار مبلها .
همه را مي‌گذارم توي ظرفشويي .شير آب داغ را باز ميكنم. مي گويم: "اين قدر اين ها را نشسته‌اي كه جرم گرفته‌اند." مي گويد: "يك دقيقه بنشين تو به اين ليوانها چكار داري؟" ايستاده پشت سرم و من دنبال چيزي مي‌گردم كه به جاي مايع ظرفشويي ازش استفاده كنم . رویم را که برمی‌گردانم دست خیسم را توي هوا مي‌گيرد. انگشتهايمان را قفل مي كنيم توي هم، اول دست راست و بعد دست چپ . مي‌گويد كه خيلي خوشحال است . دلم مي‌گيرد. انگاركه قفسه سينه‌ام را پرس كرده باشند . مي‌گويم: "بايد فكري به حال لامپهاي سوخته اينجا بكني."

2 comments

برخی از حقوق متن‌های نوشته‌شده در این وبلاگ برای نویسنده محفوظ‌ند.
قالب این وبلاگ نیز توسط سایکو تهیه شده و حقوق مربوط به آن هم محفوظ است.