پنج‌شنبه‌های من
آرزوها
کاش گوشه‌های انتهایی چشمها مایل می‌شدند به سمت پایین. مثل آدمهایی که همیشه دارند لبخند می‌زنند و با چشمهایشان می‌گویند: بله.
دلم می‌خواست پیرهنهای چین‌دار رنگ-رنگی بپوشم و توی خیابان با قدمهای آهسته راه بروم.
باد بیفتد توی پیرهنم و رنگها شروع کنند به رقصیدن.
کاش این همه میل به پیشرفت و جبران کارهای نکرده، که همه‌اش شده حسرت، نبود.
دلم می‌خواهد اشتباه کنم، حرفهای نابه‌جا بزنم، فرصتها را از دست بدهم، خلاف اصول اخلاقی و ذهنی‌ام کاری انجام بدهم و تندتند خودم را ببخشم.
دلم می‌خواهد یادم بماند که یک زنم با سی چهل سال عمر باقی مانده که قرار است زیر این آسمان آبی سپری شود و هیچ نماند.
دلم می‌خواست پیرهنهای چین‌دار رنگ-رنگی بپوشم و توی خیابان با قدمهای آهسته راه بروم.
باد بیفتد توی پیرهنم و رنگها شروع کنند به رقصیدن.
کاش این همه میل به پیشرفت و جبران کارهای نکرده، که همه‌اش شده حسرت، نبود.
دلم می‌خواهد اشتباه کنم، حرفهای نابه‌جا بزنم، فرصتها را از دست بدهم، خلاف اصول اخلاقی و ذهنی‌ام کاری انجام بدهم و تندتند خودم را ببخشم.
دلم می‌خواهد یادم بماند که یک زنم با سی چهل سال عمر باقی مانده که قرار است زیر این آسمان آبی سپری شود و هیچ نماند.
1 Comments:
Mehdi said...
کامنت گذاشتن واسه مطالب تو همیشه سخته.
آرشیو
January 2007February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
May 2009
June 2009
July 2009
September 2009
November 2009
January 2010
September 2011
