پنج‌شنبه‌های من
تصویر ذهنی
شیراز بیست ، بیست و پنج سال پیش، سوار پیکان زرد بابا، کنار ساختمان شماره دو دانشکده مهندسی که تازه دارند می سازندش ایستاده‌ایم. درختها بلندترند و خیابانها پهن‌تر و نرده‌های سفید‌رنگ، کوتاهی دیوارهای آجری را جبران می‌کنند. من چقدر دلم می‌خواست مهندس برق شوم و دستهایم چقدر پیر شده‌اند.
چی بنویسم؟ وقتی که دنیای واقعی جایی است که با حرف ساخته نمی‌شود.
همه قدرتم را جمع می‌کنم توی ضربه راکت که توپ را با ضرب بیشتر بکوباند به میز و وقتی مربی استراحت می‌دهد نمی‌نشینم. می‌ترسم بروم توی رویای همیشگی‌ای که تو را می‌بینم، توی زمینه خاکستری از برف سنگین و ابرهای فشرده ایستاده‌ای، بی‌نهایت دوری و من اشک می‌ریزم. اشکهای واقعی و آنقدر داغ که می‌شود بریزمشان توی لیوان و باهاشان چای درست کنم.
چی بنویسم؟ وقتی که دنیای واقعی جایی است که با حرف ساخته نمی‌شود.
همه قدرتم را جمع می‌کنم توی ضربه راکت که توپ را با ضرب بیشتر بکوباند به میز و وقتی مربی استراحت می‌دهد نمی‌نشینم. می‌ترسم بروم توی رویای همیشگی‌ای که تو را می‌بینم، توی زمینه خاکستری از برف سنگین و ابرهای فشرده ایستاده‌ای، بی‌نهایت دوری و من اشک می‌ریزم. اشکهای واقعی و آنقدر داغ که می‌شود بریزمشان توی لیوان و باهاشان چای درست کنم.
3 Comments:
آويشن said...
مجبورم نكن كه نظر بدم چون نوشته‌ات احتياج به هيچ نظري نداره!
parissa said...
منظورت چيه؟
Sohail S. said...
درخت های الان (بلند ترند) یا اون موقع؟
آرشیو
January 2007February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
May 2009
June 2009
July 2009
September 2009
November 2009
January 2010
September 2011
