پنج‌شنبه‌های من
نوشتن
من بچه آخر خانه بودم .هر وقت همه خانواده دور هم بودیم بقیه حرفهایشان را می زدند و تا نوبت به من برسد وقت تمام شده بود .این بود که از بچگی عادت کردم به حرف نزدن .
این مضمون را به نقل از راوی یکی از داستانهای گینزبورگ می گویم. وقتی آن داستان را خواندم کلی حس همذات پنداری داشتم با آن شخص و حیف که اسم کتاب یادم نمی آید .
سکوت تا یک جایی خوب است مخصوصا که می بینی بقیه ای که زبانشان از تو خیلی بازتر است هم حرف آن چنانی نمی زنند . ولی خوب عیبش این است که آدم را می برد توی عالم خودش ، غرق در تحلیلها و برداشتهای خودش. و بعد یک جاهایی که لازم می شود دیوار دورت را بشکنی بلد نیستی که چطور و با چه کلماتی باید شروع کنی .
یک زمانی فکر می کردم که باید تمرین کنم و آنقدر حرف بزنم تا یاد بگیرم .حالا می بینم که وقتی با نوشتن راحت ترم نیازی نیست که زور الکی بزنم .
نوشتن برای من یعنی ارتباط برقرار کردن به روش خودم. به خاطر همین اینجا را دوست دارم و از درست کردنش پشیمان نیستم .
7 Comments:
آرشیو
January 2007February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
May 2009
June 2009
July 2009
September 2009
November 2009
January 2010
September 2011
اومدم بگم که من و دوستم!! هم پشیمون نیستیم که تو این وبلاگ رو زدی. ها ها
ولی دیدم یه خورده لوس می شه و تشکر تو بطن این مطلب هست
ونیازی به بیانش نیست. تازه به قول شما تشکر خشک و خالی هم که فایده ای نداره!ئ